Όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης τόσο γίνεται πιο ζωηρή η εκλογική κίνηση. Εγκαινιάστηκαν εκλογικά κέντρα και παρακολουθήσαμε την πρώτη τηλεοπτική αναμέτρηση των υποψηφίων δημάρχων για την πόλη μας.
Όσο πλησιάζει η ώρα, τόσο δυναμώνουν οι πιέσεις για την απόσπαση δήλωσης στήριξης στον τάδε ή τον δείνα.
Όσο δυναμώνουν οι πιέσεις τόσο οι πολίτες ταλαντεύονται, γέρνοντας την πλάστιγγα πότε από τη μια και πότε από την άλλη. Λίγες φορές αξιολογούμε σωστά το βάρος της ψήφου μας, αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από φίλους που αγαπάμε, από συγγενείς που εκτιμάμε…
Συνήθως ξεχνούμε να χρησιμοποιούμε το κριτήριο της αξιοσύνης, βασικό και απαραίτητο για θέσεις διοίκησης. Πώς επιλέγουμε, πώς αποφασίζουμε, πόσο επηρεαζόμαστε από καταστάσεις, πόσο μας απασχολεί το θέμα της δικαιοσύνης ως κοινωνία, ως ανθρώπινο είδος, παρουσιάζεται με εκκωφαντικό τρόπο στο παρακάτω παράδειγμα.
Αληθινή ή φανταστική η ιστορία αξίζει να απασχολήσει τη σκέψη μας.
Αποβλήθηκε από την Πανεπιστημιακή διάλεξη
Θέμα: Νομικές σπουδές.
Πρώτη διάλεξη.
Ο καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα διαλέξεων.
“Εσύ εκεί στην 8η σειρά.
Μπορείς να μου πεις το όνομά σου;” ρωτάει μια φοιτήτρια.
“Το όνομά μου είναι Σάντρα” λέει μια φωνή.
Ο καθηγητής τη ρωτάει: “Σε παρακαλώ φύγε από την αίθουσα διαλέξεων. Δεν θέλω να σε βλέπω στη διάλεξή μου”.
Όλοι είναι ήσυχοι. Η φοιτήτρια είναι εκνευρισμένη, μαζεύει αργά τα πράγματά της και σηκώνεται.
“Πιο γρήγορα παρακαλώ” της ζητείται.
Δεν τολμά να πει τίποτα και φεύγει από την αίθουσα διαλέξεων.
Ο καθηγητής συνεχίζει να κοιτάζει γύρω του.
Οι συμμετέχοντες είναι φοβισμένοι.
“Γιατί υπάρχουν νόμοι;” ρωτάει την ομάδα.
Όλοι σιωπούν. Όλοι κοιτάζουν τους άλλους.
“Γιατί υπάρχουν νόμοι;” ρωτάει ξανά.
“Η κοινωνική τάξη” ακούγεται από μια σειρά.
Ένας φοιτητής λέει: “Για να προστατεύουν τα προσωπικά δικαιώματα ενός ατόμου”.
Ένας άλλος λέει “Για να μπορείς να βασίζεσαι στο κράτος”.
Ο καθηγητής δεν είναι ικανοποιημένος.
“Δικαιοσύνη” φωνάζει ένας φοιτητής.
Ο καθηγητής χαμογελάει. Έχει την προσοχή του.
“Σας ευχαριστώ πολύ. Μήπως συμπεριφέρθηκα άδικα απέναντι στη συμφοιτήτριά σας νωρίτερα;”
Όλοι γνέφουν.
“Πράγματι, το έκανα. Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς;
Γιατί κανείς σας δεν προσπάθησε να με σταματήσει;
Γιατί δεν θέλατε να αποτρέψετε αυτή την αδικία;” ρωτάει.
Κανείς δεν απαντά.
“Αυτό που μόλις μάθατε δεν θα το καταλαβαίνατε ούτε σε 1.000 ώρες διαλέξεων, αν δεν το είχατε ζήσει. Δεν είπατε τίποτα μόνο και μόνο επειδή δεν επηρεαστήκατε εσείς οι ίδιοι. Αυτή η στάση μιλάει εναντίον σας και εναντίον της ζωής. Νομίζεις ότι εφόσον δεν σε αφορά, δεν είναι δική σου δουλειά. Σας λέω, αν δεν πείτε τίποτα σήμερα και δεν επιφέρετε δικαιοσύνη, τότε μια μέρα θα βιώσετε κι εσείς την αδικία και κανείς δεν θα στέκεται μπροστά σας. Η δικαιοσύνη ζει μέσα από όλους μας. Πρέπει να αγωνιστούμε γι’ αυτήν”.
“Στη ζωή και στη δουλειά, συχνά ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλον αντί να ζούμε μαζί. Παρηγοριόμαστε ότι τα προβλήματα των άλλων δεν μας αφορούν. Πηγαίνουμε στο σπίτι μας και χαιρόμαστε που γλιτώσαμε. Αλλά το θέμα είναι επίσης να υπερασπιστούμε τους άλλους. Κάθε μέρα συμβαίνει μια αδικία στις επιχειρήσεις, στον αθλητισμό ή στο τραμ. Το να βασιζόμαστε σε κάποιον να το λύσει δεν αρκεί. Είναι καθήκον μας να είμαστε εκεί για τους άλλους. Να μιλάμε για τους άλλους όταν αυτοί δεν μπορούν”.
