…και τώρα σιωπή;
Μια φορά θυμάμαι, λέγαμε, «η σιωπή είναι χρυσός», λίγο μετά εκφραζόμασταν πιο λαϊκά, «μη μιλάς δεν είναι απαραίτητο…». Σήμερα λέμε, «η σιωπή μου προς απάντησή σου» ή λέμε «καλλιά τ’ αμίλητα παρά τα μιλημένα» ή λέμε «τον αποστόμωσα, δεν έχει τι να πει…».
Διαβάζω την πρόσφατη δήλωση του Δημάρχου Σητείας αναφορικά με τα 3 νοσοκομεία του Λασιθίου, ο οποίος σχολιάζει τη δήλωση του νεοεκλεγμένου δημάρχου Αγίου Νικολάου, που μίλησε υπέρ του νοσοκομείου της πόλης του, υποβαθμίζοντας στην ουσία τα υπόλοιπα. Μίλησε, δεν σιώπησε τη σκέψη του.
Ο Δήμαρχος Σητείας, από την πλευρά του, απαντώντας δε σιωπά, λέγοντας:
Αλίμονο αν θα υιοθετήσουμε λογικές και πρακτικές του τύπου «ο θάνατός σου η ζωή μου».
Χρόνια όταν μιλάμε για υποβάθμιση και υπανάπτυξη ασφαλώς αναφερόμαστε σε επίπεδο νομού.
Χρόνια διεκδικούμε και διαμαρτυρόμαστε για την έλλειψη υποδομών, πανεπιστημιακών σχολών και αναβάθμιση μονάδων υγείας.
Και ξαφνικά στη δύσκολη στιγμή, προκειμένου κάποιοι να γίνουν προσωρινά αρεστοί, ακυρώνουν τις προσπάθειες και το κλίμα εμπιστοσύνης που τόσα χρόνια με κόπο καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε στην περιοχή.
Η δημιουργία των τριών νοσοκομείων προέκυψε από την αναγκαιότητα εξυπηρέτησης όχι μόνο των κατοίκων και των εγγύτερων περιοχών και της ανυπαρξίας σύγχρονου οδικού δικτύου, αλλά πρωτίστως από την ύπαρξη των τριών μεγάλων αστικών κέντρων, ιδιαιτερότητα που δεν εμφανίζεται στην υπόλοιπη Κρήτη. Ως εκ τούτου είναι υποχρέωση και καθήκον της κυβέρνησης να στηρίζει και να ενισχύει, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, την εύρυθμη λειτουργία και των τριών νοσοκομείων και σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει όλοι να συντασσόμαστε σθεναρά.
Στους επανασχεδιασμούς για το χάρτη υγείας, η διασφάλιση της ανθρώπινης υγείας και ζωής πρέπει να είναι υπεράνω των όποιων οικονομικών διαγραμμάτων η αριθμοδεικτών.
Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στα δικά μας νοσοκομεία. Και το ΕΣΥ ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί με αποκλειστική ευθύνη της πολιτείας.
Οι επαναλαμβανόμενες άγονες προκηρύξεις θέσεων, η απροθυμία των ιατρών να στελεχώσουν τα νοσοκομεία, οι παραιτήσεις και αποχωρήσεις υπηρετούντων και η φυγή των νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, είναι αποτέλεσμα μιας σταδιακής πολιτικής αποδυνάμωσης του δημοσίου συστήματος υγείας.
Μεγάλα κεντρικά νοσοκομεία στη χώρα αδυνατούν να επιτελέσουν το ρόλο τους, με ανυπολόγιστες συνέπειες όχι μόνο στην παροχή του υπέρτατου αγαθού προς την κοινωνία, αλλά και στην αξιοπιστία και του κύρους της ίδιας της πολιτείας.
Ο ρόλος και η υποχρέωσή μας είναι να στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την πλήρη λειτουργία και των τριών νοσοκομείων του νομού, γιατί η παροχή υπηρεσιών υγείας είναι δείγμα πολιτισμού και ανάπτυξης και χαρακτηριστικό σύγχρονων και προοδευμένων κοινωνιών.
Αναρωτηθήκατε ποτέ, πότε η σιωπή είναι χρυσός; Διότι, η σιωπή του εφησυχασμού είναι δειλία, μας διδάσκει η μεγάλη Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, που λέει:
«Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε τον εφησυχασμό αρετή. Κι όμως ο εφησυχασμός είναι η μεγαλύτερη δειλία. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι να τους μαθαίνουμε να σωπαίνουν. Στην αρχαία Ελλάδα, σε περιόδους κρίσεων και ρήξεων επιβαλλόταν πρόστιμο σε όποιον πολίτη δεν έπαιρνε θέση. Εμείς λέμε στους νέους να είναι ανεύθυνοι, να μένουν εκτός γηπέδου, αντί να τους διδάσκουμε ότι όλοι πρέπει να είμαστε μέσα στο γήπεδο και να αγωνιζόμαστε. Αλλά όταν αρνείσαι το δικαίωμα της συμμετοχής και της επιλογής αρνείσαι την ελευθερία σου».
